Edith Brugmans onderzoekt een aantal technologische dystopieën uit het literaire genre van de science fiction: Brave New World (Huxley, 1932), We (Zamyatin, 1921), Oryx and Crake (Atwood, 2003) en The Road (McCarthy, 2009).

Opmerkelijk is dat de kritiek op de technologische cultuur in deze romans vanuit een bekommernis om de liefde geleverd wordt. Het grootste offer dat de technologisch gerealiseerde wereld eist, is dat de liefde er tot mislukken gedoemd is. En dat geldt niet alleen voor de partnerliefde, maar vooral voor de kind-ouderliefde.

Kunst en spiritualiteit vormen van oudsher een spannend koppel. Kunst kan het goddelijke verbeelden, maar kan het naar het oordeel van religieuze groepen ook misleiden en het goddelijke al te menselijk maken en te aards voorstellen. De hevige strijd over het beeldverbod, die een lange geschiedenis heeft en nog immer voortduurt, weerspiegelt de onmogelijkheid om voor eens en altijd vast te leggen waar de scheidslijn ligt tussen transgressieve desacrerende kunst enerzijds en transcenderende heiligende kunst anderzijds.

Dit artikel van Edith Brugmans gaat over stream of consciousness-literatuur. De gedachte dat de ander ons eigen en vreemd is en dat wij ook onszelf eigen en vreemd zijn, wordt eerst filosofisch ontvouwd. Vervolgens wordt deze gedachte toegespitst op problemen die verbonden zijn met het lichamelijk-geestelijk bestaan. Hoe werkt deze bestaansconditie door in de intieme menselijke relatie, wat betekent het dat mensen elkaars ziel verstaan, terwijl ze aparte lichamen zijn?

Elk mensenleven is een verteld leven. Mensen praten, babbelen, roddelen, redeneren, dichten en zwijgen. Deze onophoudelijke taligheid is een samenspel van betekenis geven, uitleggen en nuanceren. ‘Wat betekent dit’ en ‘wat bedoel je’ zijn vragen die het wederzijds verstaan van mensen begeleiden. Ze weerspiegelen de diepere vraag die naar verwondering of wanhoop klinkt, de vraag naar de zin van het leven.