Als moderne mensen zijn we ontvoogd en vrij – vrij, omdat we ons hebben bevrijd van wat ons van onszelf vervreemdt en van wat onze mogelijkheden inperkt. We hebben recht op eigen keuzes en eigen meningen, we willen vooral de zelfstandigheid waarmaken waartoe we zijn opgevoed.

Maar beschikken we wel volledig over onszelf? Zouden we er zijn zonder de aanwezigheid en nabijheid van anderen, zonder hun toewijding en zorg, zonder een wereld die ons onthaalt en die het aardse bestaan herbergzaam maakt?

De existentialistische opvatting dat het menselijk bestaan geen zin heeft, buiten de zin die de mens zelf maakt, wordt sterk uitgebeeld in Samuel Becketts toneelstuk Krapp’s last Tape. Jacques De Visscher bespreekt dit stuk en interpreteert het als de inversie van de christelijke liefdesboodschap.