Al jaren groeit het aantal voedselbanken in Nederland en België. De meeste burgers leven weliswaar in grote welvaart, maar doen te weinig om armoede te bestrijden. Ook al neemt wereldwijd het aantal mensen dat in extreme armoede leeft langzaam af, toch blijft hongersnood als schandvlek bestaan. Armoede toont meerdere gezichten en kan verschillende vormen aannemen. Maar wat is armoede?
Politici die wetenschappelijke rapporten als meningen typeren en tegenfeiten presenteren, leerlingen die complottheorieën boven historische kennis plaatsen en gevoelige onderwerpen weigeren te bespreken, onderzoekers die het vertrouwen in de wetenschap ondermijnen door onderzoeksresultaten te verzinnen of louter naar wenselijke uitkomsten te zoeken, nieuwsverspreiding op basis van algoritmen die ons wereldbeeld bevestigen. Allemaal zaken die het vertrouwen in de democratie ondermijnen en het belang van waarheid ondergraven.
‘Europa is in crisis!’ Deze uitroep horen we de laatste jaren steeds vaker. Verrassend genoeg niet alleen bij de tegenstanders van het project van Europese eenwording, maar ook bij de voorstanders. Zo davert Europa volgens Guy Verhofstadt en Daniel Cohn-Bendit ‘op zijn grondvesten’, spreekt Jürgen Habermas over een ‘verlammingstoestand’ en gaat het volgens de Belgische politicus Saïd El Khadaroui om een ‘ongeziene crisis’ die veel meer treft dan alleen ‘de Europese economie, haar financiële instellingen en haar sociale stelsel’.
Tientallen jaren werd het project van de Europese Unie gedragen door het streven een nieuwe oorlog te vermijden en koesterde men de wens om tussen het Noord-Amerikaanse en het Sovjet-Russische model vast te houden aan een eigen – ‘Europese’ – vorm van samenleven. Dit project werd gekenmerkt door democratische besluitvorming, maatschappijbrede solidariteit en een fundamenteel respect voor de christelijke traditie.