Brave New World als spiegel voor moderne mensen

Edith Brugmans onderzoekt een aantal technologische dystopieën uit het literaire genre van de science fiction: Brave New World (Huxley, 1932), We (Zamyatin, 1921), Oryx and Crake (Atwood, 2003) en The Road (McCarthy, 2009).

Opmerkelijk is dat de kritiek op de technologische cultuur in deze romans vanuit een bekommernis om de liefde geleverd wordt. Het grootste offer dat de technologisch gerealiseerde wereld eist, is dat de liefde er tot mislukken gedoemd is. En dat geldt niet alleen voor de partnerliefde, maar vooral voor de kind-ouderliefde.

Daarmee wordt een wezenlijk element van het christendom in die literatuur in stelling gebracht: de verhouding van God en mens, en in iets verder verband: het woord, dat zich als een kind schatplichtig weet aan het Woord. Uiteindelijk zal de mens niet ontaarden in barbarij, zolang de talige mens openstaat voor literatuur die herinnert aan het transcendentale woord, aldus Brugmans.